Era maggio, spiaggia quasi deserta. Ce sedemmo co' è ginocchia tra 'e braccia a guardà er mare. Parlammo poco. Dea ciaveva 'n passato muto, manco fosse nata già adurta. Accese 'na sigaretta e me passò er pacchetto pe' offrimmene una. Feci no co' 'a testa. Je raccontai quello che m'era successo e che ero rimasto senza lavoro e senza speranze.
«Senti, io sò l'urtima che pò dà consiji, però nun te buttà giù. Fai 'n passo a'a vorta, solo 'n piccolo passo a'a vorta e vedrai che tutto andrà bene.»
«Tu dici?»
«Nu lo dico io, 'o diceva mi' nonna, e lei nun faceva manco er mestiere mio.»
Er mare se faceva sempre più rosso, quasi volesse diventà sangue. Er celo sfumava tra fasce de viola e azzuro.
«Senti, io mo' me ne devo annà a pià er treno, s'è fatto tardi» disse Dea scrollandose 'a sabbia da'a gonna co' 'na mano e tenendo er paio de scarpe co' l'artra. «Te ringrazio d'avemme portato qua, sei stato gentile... sai, nun me capita spesso. Però spero de nun vedette più, te auguro de cambià vita.»
«Grazie Dea, stamme bene, me raccomando. Però è facile che ce rivedemo. Davero facile.»
Rimasi ancora 'n po' seduto là, ipnotizzato dall'acqua che se ritirava e poi tornava pe' accarezzà 'a sabbia all'infinito. Pure pe' me s'era fatta ora de tornà a casa. Sul lungo mare 'e luci anticipavano 'a sera. Me fermai davanti ar cartello de 'n ristorante: "cercasi urgentemente lavapiatti".
Feci 'n respiro profondo, chiusi l'occhi du' secondi, me dissi che ero ancora 'n pugile, che finché l'arbitro nun contava fino a dieci ciavevo ancora er tempo de riarzamme. Nun me ricordavo manco 'na spreghiera, ne dissi una a modo mio, strinsi forte i pugni, entrai a chiede 'nformazioni.




